Weer thuis van een prachtige vakantie op Bali, veel gezien en ervaren.
Wat mij vooral is bijgebleven is het natuurlijke gedrag van de honden die daar op straat leven.
Dat ook aan de andere kant van de wereld de hondentaal precies hetzelfde is als bij onze honden.
Helaas heeft ook Bali veel honden die aaan hun lot zijn overgelaten, die leven op straat, soms alleen, maar vaak in kleine roedels. Je zag ze lopen op straat, of liggen in de schaduw.
Op het eind van de dag gingen ze vaak afkoelen op het strand, pootje baden in de zee.
Het viel mij op dat de meeste honden er best goed uitzagen, tuurlijk uitzonderingen daar gelaten.
Wel vaak veel jeuk door parasieten, en een enkele die last had van schurft.
Er liggen natuurlijk overal bakjes met offers op straat, denk dat er best wel wat wordt leeg gesnoept door de straathonden.
Wat erg mooi was om te zien hoe de honden zich gedroegen als ze een andere hond tegenkwamen, elkaar rustig benaderen, besnuffelen en weer rustig doorlopen.
Zonder enige vorm van agressie. Ze hadden geen last van een beperking van een riem, en er was niemand die zich ermee aan het bemoeien was. Heel puur en natuurlijk gedrag. Zonder invloed van mensen.
In Bali is het een drukte van jewelste op de openbare wegen, scooters en auto's rijden luid toeterend links en rechts om je heen, vragend of je een lift wil.
Je zag de honden soms vlak langs de weg lopen, hier echt ondenkbaar! Daar zag ik dat de honden eerst heel goed uitkeken voordat ze naar de overkant gingen. Superknap! Ook daar zullen uitzonderingen zijn van ongelukken, maar ik heb het gelukkig niet gezien.
De honden lijken bijna allemaal op het hele oude ras, de Balidog. Ze zeggen dat dit ras nog ouder is dan de Australische dingo. Ze zijn middelgroot, vaak met recht opstaande oren en een lichte krul in de staart. De meeste zijn wit, maar ook bruin, zwart of gevlekte honden liepen er rond. Vaak per gebied zag je verschil in kleur, vooral per plaats, de ene plaats zag je meer witte honden, en de andere plaats waren er meer bruine. Echt een familielijn per gebied.
Ik had bij de meeste honden ook niet het idee dat ze heel ongelukkig waren. Ze bepalen echt zelf hun dag, geen druk van een eigenaar die ze verteld wat ze moeten doen. Ze gaan daardoor ook nooit over hun eigen grens in ontmoetingen met andere honden. Wij als eigenaar van onze honden vinden vaak dat onze honden zich moeten gedragen zoals wij dat graag willen. Voor heel veel honden wordt de lat hierdoor veel te hoog gelegd.
We verwachten dat ze elkaar altijd maar leuk moeten vinden, en dat ze met allemaal maar moeten kunnen spelen.
Zien vaak de o zo belangrijke lichaams en stress signalen in gedrag wat ze laten zien over het hoofd, grijpen vaak te snel in, waardoor juist vaak bepaald gedrag getriggerd wordt.
Laat een hond aan de lijn niet spelen met een andere hond!
Wij als eigenaar beperken het natuurlijke begroetings ritueel door de lijn wat aan de hond zit. Hij wordt beperkt in zijn lichaamstaal.
Ook voelen ze de druk en spanning van de eigenaar. Beter is om aan de lijn door te lopen, of meer afstand te nemen door bv. over te steken.
Wil je ze laten kennis maken, doe dit dan van de lijn op een veilige plek.
Zo leer je de hond ook dat er aan de lijn geen reden is om contact te maken met een soortgenoot.
Dit geeft de eigenaar en de hond zoveel meer rust tijdens een wandeling.
Heb je zelf wel eens moeite met het tegenkomen van een andere hond, of vind je de wandelingen niet meer zo leuk en ontspannen?
Wil je graag handvaten en tips hoe het weer leuk wordt buiten?
Neem dan eens contact op, dan loop ik graag een keer mee.
Saskia
Share our website
Reageer