Waarom honden zonder begrenzing steeds meer de weg kwijtraken...
En waarom een “nee” pas werkt als je vertelt wat wél de bedoeling is
Het lijkt tegenwoordig bijna een trend: honden opvoeden op een “vrije” manier. Geen grenzen, geen duidelijke kaders, geen richting, ze moeten het allemaal zelf maar uitzoeken.
Onder het mom van socialisatie lopen honden los in grote groepen, “om lekker te spelen”, en bepaalt de hond zogenaamd zelf wat hij wil en wanneer hij dat wil.
Ze springen als een malle de auto uit, om rond te racen in het bos, doen hun eigen ding, en aan het eind van de wandeling gaat de riem pas weer om.
Een hond die alles zelf maar moet bepalen, draagt vaak teveel verantwoordelijkheid die hij niet kan overzien. Dit geeft stress in plaats van rust.
Maar de vraag die steeds weer bij mij opkomt is: weten deze honden eigenlijk nog wel waar ze aan toe zijn?
Want steeds vaker zie ik honden die druk, onzeker, overprikkeld of zelfs ongelukkig zijn, juist door het gebrek aan structuur en begeleiding.
Vrijheid is prachtig, maar alleen wanneer een hond weet waar de veilige randen van die vrijheid liggen.
Juist als jij duidelijk bent in wat wel en wat niet mag, dan ben jij voorspelbaar en betrouwbaar.
Duidelijk zijn voorkomt ook frustratie, opwinding en ongewenste herhaling van bepaald gedrag.
Vrij laten: vrij voelen?
We hebben de neiging te denken dat honden gelukkiger worden wanneer ze alles zelf mogen kiezen.
Maar honden zijn van nature geen solisten; het zijn sociale dieren die afhankelijk zijn van duidelijke communicatie binnen hun groep.
Ze hebben begeleiding nodig, geen harde, maar wel eerlijke, rustige en voorspelbare.
Als er geen grenzen zijn, moet de hond zelf het wiel uitvinden:
-
Mag dit of niet?
-
Waar ligt de grens?
-
Wat wordt er van mij verwacht?
En precies dáár zie je dat veel honden het spoor bijster raken.
In plaats van vrij voelen, worden ze vaak onzeker of juist overmatig druk, omdat niemand hen vertelt wat de bedoeling is.
“Laat maar spelen” maar is het wel spel?
Tijdens groepswandelingen of op losloopvelden zie ik regelmatig dat men denkt dat elke interactie “spel” is. Maar in werkelijkheid:
-
is veel gedrag helemaal geen spel maar stress, opwinding of grenzen overschrijden;
-
raakt de ene hond overweldigd terwijl de andere hond leert dat opdringerig gedrag loont;
-
ontstaat er chaos waar eigenaren eigenlijk geen grip op hebben.
Zonder begeleiding leren honden hier zelden sociale vaardigheden, integendeel.
Ze leren vooral dat niemand begrenst en dat ze alles zelf moeten oplossen.
Duidelijkheid is geen beperking, maar veiligheid
Een hond die weet waar hij aan toe is, kan ontspannen.
Een hond die regelmatig succes heeft, voelt zich zeker.
Een hond die begrijpt wat mag en wat niet, hoeft niet te gissen, te gokken of te proberen.
Dat is waarom begrenzing zo waardevol is.
Het is geen straf, geen beperking van vrijheid, het ís de basis van vrijheid.
Vrij bewegen kan alleen als de randen helder zijn.
Waarom een “nee” nooit genoeg is
En dan komen we bij iets dat in mijn ogen een van de grootste misverstanden in hondentraining is: denken dat een “nee” voldoende is.
“Nee” zegt alleen wat de hond niet moet doen.
Het vertelt niet wat hij wel moet doen.
Een nee zonder uitleg geeft stress...
En als een hond niet weet wat de bedoeling is, blijft hij zoeken naar antwoorden. Soms probeert hij iets anders wat weer niet gewenst is.
Soms valt hij terug in het oude gedrag. Soms raakt hij gefrustreerd.
Daarom is het zó belangrijk dat elke “nee” wordt gevolgd door:
- een alternatief dat wel gewenst is
- een beloning zodra de hond dat gewenste gedrag toont
Dat is eerlijk, duidelijk en leerbaar.
De gedachte dat een hond zelf maar moet bepalen wat goed voor hem is, is menselijk denken.
Voor honden is dat een last.
Wanneer jij zegt:
-
“Nee, dit doe maar niet, maar dit mag wel,”
-
en je beloont wat goed gaat,
dan ontstaat er rust. Dan weet de hond:
Mijn mens begrijpt mij, begeleidt mij, en bij hem ben ik veilig.
Dat is de basis voor een stabiele hond, niet grenzeloze vrijheid.
Tot slot
Ik zie steeds vaker honden die verdwalen in een wereld zonder duidelijke lijnen.
Niet omdat hun eigenaren het slecht bedoelen, integendeel, ze willen juist vaak het beste.
En denken juist door de hond alle vrijheid te geven ze goed bezig zijn.
Een hond zonder grenzen voelt zich meestal niet vrijer, maar juist onzekerder.
Een hond met duidelijke begeleiding, voorspelbaarheid en positieve ondersteuning?
Die straalt rust, zelfvertrouwen en werkelijk geluk uit.
Die zoekt juist verbinding tijdens een wandeling.
En is thuis veel meer ontspannen.
En dat is uiteindelijk wat we allemaal willen.
hebben jullie een hond die niet weet waar zijn grenzen liggen? Lopen jullie vast in het begeleiden van zijn of haar gedrag?
Neem dan eens contact op, dan gaan we samen aan de slag!
Saskia
Reageer