Het ligt niet (alleen) aan de hond

Het ligt niet (alleen) aan de hond.
Een blik achter de voordeur als gedragsdeskundige

Als gedragsdeskundige word ik vaak gebeld wanneer mensen met de handen in het haar zitten. “Hij valt uit aan de lijn.” “Ze blijft maar blaffen als er bezoek komt.” “Hij luistert gewoon niet meer.”
De frustratie is voelbaar, de vermoeidheid ook. De hond ‘doet lastig’. Maar wanneer ik op huisbezoek kom, weet ik: wat ik hier zie en hoor, is slechts het topje van de ijsberg.

Want probleemgedrag bij honden is nooit zwart-wit. En het ligt – dat zeg ik met alle liefde en respect – ook niet alleen aan de hond. 
 

De hond als spiegel

Tijdens zo’n huisconsult begint het gesprek vaak met wat er misgaat: trekken aan de lijn, angst, agressie, vernielzucht, onzindelijkheid.
Maar naarmate we verder praten, komt er langzaam iets anders aan het licht.

Het gedrag van de hond blijkt vaak een reactie op zijn omgeving. En daar hoort de mens ook bij.

Honden zijn meesters in het lezen van lichaamstaal, stemgebruik en spanning. Ze voelen het feilloos aan als jij gestrest, boos, onzeker of verdrietig bent.
Ze reageren niet alleen op wat je doet, maar ook op hoe je bent. En daar wringt het vaak: wij willen dat de hond verandert, maar staan zelden stil bij wat wij zelf uitstralen en aanleren, bewust of onbewust.

Bewustwording doet pijn – en opent deuren

Ik zie het keer op keer gebeuren: als een eigenaar zich bewust wordt van zijn eigen gedrag, energie en communicatie, komt er ruimte.
Ruimte om te leren, te groeien en de relatie met de hond te verdiepen. En ja, dat proces is soms confronterend. Want het is makkelijker om naar de hond te wijzen dan naar jezelf.

Maar echte verandering begint precies daar: bij jezelf.

• Ben jij duidelijk in je grenzen?

• Reageer je op gedrag of op emotie?

• Ben je consequent, of wissel je van aanpak?

• Heb je onrealistische verwachtingen?

• Wat straal je uit als je de lijn pakt? Als je roept? 

Het gaat niet alleen om gedrag, het gaat om balans

Gedragsbegeleiding is voor mij nooit puur een “trainingsklus”. Het is werken met een systeem. De hond, zijn mensen, zijn omgeving, zijn verleden. Alles hangt samen. Soms gaat het probleemgedrag pas écht veranderen als de eigenaar beter voor zichzelf gaat zorgen. Minder stress, meer rust, duidelijkere communicatie.

Een hond leert van wat jij doet, niet van wat jij denkt te zeggen.

En dat vraagt om bewustzijn. Niet alleen over het gedrag van je hond, maar ook over dat van jezelf.

Als ik iets heb geleerd in mijn werk, dan is het dit:

Een probleemhond bestaat zelden. Wat wel bestaat, zijn misverstanden, verwarring, en vaak ook goede bedoelingen zonder de juiste handvatten.
 

En als we samen de moed hebben om te kijken naar het geheel – inclusief ons eigen aandeel – dan gebeurt er iets bijzonders. Dan ontstaat er verbinding. Begrip. En ja, verandering.

Bij de hond.
Maar vooral bij ons!

Saskia.